voetballen of vechten

Als lezer beland je midden in de Eerste Wereldoorlog, op donderdag 24 december 1914; de oorlog is inmiddels vijf maanden gaande. Een groep Britse soldaten krijgt te horen dat zij zijn gekozen om de komende twee weken de loopgraven van Ploegsteert te verdedigen. Soldaat Frank Sumption is er daar één van. Met de last van zware bagage marcheren ze twee uur lang naar de loopgraven. Hier nemen ze de posities over van soldaten die maar al te graag uit de loopgraven verdwijnen.
Frank draait zijn eerste wachtbeurt. Hij waagt zijn eerste blik over het niemandsland; het terrein tussen de Duitse en Britse loopgraven. Hier liggen honderden lijken van beide partijen die door de ratten worden aangevreten. Frank houdt de Duitse linie nauwlettend in de gaten en hoopt deze nacht één of meerdere Duitsers te kunnen raken, voor zijn vaderland. Er gebeurt echter niets, ze horen enkel gezang van Duitse kerstliederen en gaan zelf ook zingen.
Na een barre nacht draait hij de dag erna weer een wachtdienst. Tijdens deze dienst duiken er Duitse soldaten op uit de loopgraven, onbewapend, die kerstbomen plaatsen in het niemandsland en de Britten een gelukkig kerstfeest toewensen. De Britten volgen dit voorbeeld en klimmen ook uit de loopgraven. Zo maakt Frank kennis met Johannes Bremer, een Duitse soldaat die tot voor kort nog in Londen woonde maar verplicht in dienst moest bij het Duitse leger. De soldaten wisselen drank, sigaretten en voedsel uit. Een Britse soldaat komt met een voetbal en gezamenlijk spelen ze een wedstrijdje.
Ook de volgende dag klimmen de soldaten weer uit hun loopgraven en maken lol met elkaar. Ze wisselen informatie uit over de oorlog vanuit verschillende kampen. Frank, voorheen kapper in Londen, knipt het haar van Johannes. In ruil daarvoor maakt Johannes tekeningen voor Frank met daarop Frank zelf en het Duitse gezelschap. Iedereen is zo enthousiast over het kapsel van Johannes dat Frank nog de hele middag bezig is met Duitse soldaten knippen. Aan het eind van de dag schrijft Frank een brief naar huis over zijn nieuwe vrienden en dat hij hoopt dat de vrede nabij is; hij ziet het niet meer zitten om deze jongens dood te schieten.
Op 27 december komt de frontinspectie aan Duitse kant langs en het niemandsland blijft leeg. De dagen erna verandert het niemandsland in een soort marktplein waar kleine groepjes mensen spullen en informatie uitwisselen. Tijdens de dagorde van 31 december wordt door luitenant Hartwell medegedeeld dat het vanaf dat moment verboden is om nog contact te hebben met de vijandelijke linie. Wanneer de Duitse soldaten weer het niemandsland betreden lappen de meeste Britse soldaten deze nieuwe regel aan hun laars, waaronder ook Frank. Johannes wordt doodgeschoten, waarschijnlijk door Hartwell om te laten zien dat er niet valt te spotten met zijn gezag.
Deze gebeurtenis hakt er bij Frank enorm in en hij beseft plotseling hoe fout de oorlog is. De Duitsers zijn geen beesten, zoals ze worden afgeschilderd door de geallieerden, maar gewone jongens. Frank kan het niet meer verdragen en besluit te ontsnappen uit de loopgraven om in Londen te vertellen hoe fout de oorlog is. Tijdens zijn ontsnapping wordt hij in zijn been geschoten. Hij weet nog naar bewoond gebied te strompelen en vraagt hulp bij een boerderij. Hier ziet men hoe slecht Frank eraan toe is en laat men hem naar een ziekenhuis brengen.
Wanneer Frank weer bij bewustzijn komt, is hij in een veldhospitaal. Hij wordt verzorgd en wanneer er naar zijn naam wordt gevraagd doet hij zich voor als ene Dennis Gordon. Deze soldaat is echter een maand geleden overleden en dus wordt Frank ontmaskerd. Hij wordt gearresteerd wegens desertie en naar een gevangenis overgebracht.
De rechtszaak van Frank vindt plaats. Als bewijsmateriaal worden de tekeningen aangeleverd, waarin Frank te zien is in gezelschap van Duitse soldaten. Ook de brief aan zijn ouders en zusje, waarin hij vertelt dat hij het nut van de oorlog niet meer inziet, wordt als bewijsmateriaal gebruikt. De verdediging is erg mager; Frank krijgt geen kans om zijn verhaal te vertellen. Na enkele dagen krijgt hij dan ook te horen dat het door de Krijgsraad is veroordeeld tot de dood met de kogel.
De dag van Franks veroordeling is aangebroken. Hij probeert nog een brief naar zijn ouders te schrijven maar dit lukt hem niet meer. Wel krast hij zijn naam op de muur in de gevangenis; opdat hij niet vergeten wordt. In eerste instantie is het de bedoeling dat zijn medesoldaten hem door het hart schieten, maar deze weigeren. Uiteindelijk schiet luitenant Hartwell hem door het hart.